En nu voor echt...

Er zijn twee zeer belangrijke dagen gepasseerd. Ik deed mee aan de installatieproef om eindelijk officieel boerin te worden. En... het is gelukt!

Vanaf vandaag kan ik met een vakbekwaamheidsattest aantonen dat ik effectief kan meedraaien op een landbouwbedrijf. Al zal het zo'n vaart wel niet lopen. Ik werk voorlopig nog zeer graag bij het Regionaal Landschap en de overname is nog verre van rond.

Maar toch, voor mij is dit een beetje een mijlpaal.

Gisteren trok ik gepakt en gezakt naar Hasselt voor het schriftelijk, open boek gedeelte. De zenuwen vielen toen nog goed mee. Met een goed gestructureerde cursus, moest dat wel lukken. En dat was ook het geval. Ik mocht vandaag terugkeren voor het mondelinge gedeelte.

En daar waren de zenuwen ineens. Hoewel ik vrij zeker was van het business plan over ons toekomstig bedrijf, gierden de zenuwen door mijn lijf toen ik op het stoeltje in de gang zat te wachten. Ik moest terugdenken aan mijn studententijd en hoe ik toen ook de laatste 5 minuten voor het examen doodging van de stress. 

Binnengaan, even slikken, ademen en dan rustig mijn verhaal vertellen. So far, so good.

Het spervuur aan vragen dat daarna op mij afkwam van de vier juryleden had ik niet direct verwacht, in plaats van de geplande 20 minuten duurde mijn proef net geen 40 minuten. 

Met een raar gevoel vertrok ik terug naar huis en dan was het bang afwachten op het bericht of ik al dan niet geslaagd was.

Hoera, goed nieuws!

Na een jaar opleidingen te volgen, stage te doen en een bedrijfsplan uit te werken ben ik nu eindelijk - officieel - boerin!