Harvest widow
Het is volop oogsttijd. De boerderij draait overuren want alles moet op tijd van het land.
Sinds begin september is de pluk al bezig. De peren zijn al even van de bomen. Nu nog enkele weken gas geven en dan zijn ook alle appels geplukt. En dan maar hopen dat de prijzen wat beter zijn dan vorig jaar.
Logisch gezien zou dat wel moeten. Op vele plaatsen in Europa is de oogst mislukt omwille van hagel, zonnebrand, droogte, ... Wie dit jaar dus appels van topkwaliteit kan leveren zou als winnaar uit de bus moeten komen. Hopelijk zorgen politieke spelletjes niet voor roet in het eten.
Maar er wordt niet alleen vollebak gewerkt om het hardfruit binnen te halen. Ook voor de bieten, maïs en aardappelen is het oogsttijd.
Wij zetten al jaar en dag bieten. Zowel suiker- als voederbieten. En hoewel door het wegvallen van het suikerbietenquotum de prijs hiervan ook gezakt is, blijven we suikerbieten telen. Al is het maar om een extra teelt te hebben voor je grond zodat je een betere teeltrotatie hebt. Daarmee bedoel ik - voor de niet-boeren onder ons - dat je niet jaar na jaar steeds hetzelfde gewas kan zetten op dezelfde grond. De kwaliteit van de bodem is de basis om een kwalitatief product af te leveren. Door steeds hetzelfde gewas te telen, ga je je grond uitputten en verarmen. Het is dus onmogelijk om jaar na jaar dezelfde kwaliteit te blijven leveren. Toch al zeker zonder kunstmatige ingrepen. En die willen we liefst zoveel mogelijk vermijden met onze natuurinclusieve aanpak.
En daarom telen we dus nog steeds bieten. Want zo hebben we met aardappelen, gerst, tarwe, grassen, maïs en bieten voldoende afwisseling in onze teelten om de bodem gezond te houden.
Enfin, terug naar de bietenoogst. De campagne van de Tiense Suikerraffinaderij - waar wij aan leveren - loopt van 15 september tot ongeveer 15 januari. Het fabriek bepaalt wanneer je moet leveren, dit jaar zijn we redelijk vroeg aan de beurt. Een eerste deel werd eind september al opgehaald en de rest is voor eind oktober.
De voederbieten - voor onze eigen beesten - oogsten we nog steeds manueel wanneer er tijd is tussen het plukken door.
Ook de maïs die we telen dient grotendeels als voeding voor onze eigen beesten.
Maar... het hoogtepunt voor boerderij Vlekken is toch wel zeker het rooien van de aardappelen. Alles op de boerderij moet dan aan de kant, de bewaarloods is volledig in gereedheid gebracht en dan is het van 's ochtends tot 's avonds werken geblazen.
Twee of drie tractors rijden heen en weer het veld en de boerderij om te laden en te lossen. En Hendrik probeert het op de boerderij in goede banen te laten lopen. De aardappels worden gelost in een grote 'stortbak' en via transportbanden naar de juist plek in de bewaarloods geleid. Onderweg proberen we zoveel mogelijk vreemde objecten te verwijderen: stenen, aarde, loof, plastic, ... De meisjes vinden het superleuk om hierbij te helpen. Ze doen dan allebei hun knalroze overall aan en zijn klaar om erin te vliegen.
En zo ben ik dus deze tijd van het jaar een Harvest Widow. Ik kwam die term een aantal jaar geleden ergens op internet tegen en vind het zeer toepasselijk. Een oogst-weduwe. Ik zie mijn man zo goed als niet. Het is dat hij af en toe moet eten en slapen, want anders kwam hij waarschijnlijk nooit naar huis in deze periode.
Ik vond ooit op een andere blog de 7 voordelen van een 'harvest widow' en ik moet zeggen dat er toch veel van waar was. Ik kan kijken naar wat ik wil op tv, ik kan 's avonds ongestoord een boek lezen, ik kan ongegeneerd uren in bad zitten met een boek of Netflix, ik kan zoveel ik wil afspreken met vrienden zonder rekening te moeten houden met Hendrik - hij is toch niet thuis - en, het is een pak stiller in huis. Toch wanneer de meisjes in bed liggen. En ik kan daar echt van genieten.
De meisjes en ik zijn het ondertussen ook zo gewoon en we trekken goed onze plan. Al is het natuurlijk een pak plezanter met Hendrik in de buurt. En daarom plan ik onze agenda na het oogstseizoen al goed vol met uitstapjes. Dan moet er op de rem gestapt worden en gaat ons gezin voor, al is het maar voor even want vanaf december start het winterseizoen. De beesten zitten dan terug op stal en vragen meer verzorging dan wanneer ze buiten in de weide lopen en alle plantages moeten gesnoeid worden. Een werk dat Hendrik en mijn schoonvader nog steeds zelf doen.
Nooit een saai moment!
Sinds begin september is de pluk al bezig. De peren zijn al even van de bomen. Nu nog enkele weken gas geven en dan zijn ook alle appels geplukt. En dan maar hopen dat de prijzen wat beter zijn dan vorig jaar.
Logisch gezien zou dat wel moeten. Op vele plaatsen in Europa is de oogst mislukt omwille van hagel, zonnebrand, droogte, ... Wie dit jaar dus appels van topkwaliteit kan leveren zou als winnaar uit de bus moeten komen. Hopelijk zorgen politieke spelletjes niet voor roet in het eten.
Maar er wordt niet alleen vollebak gewerkt om het hardfruit binnen te halen. Ook voor de bieten, maïs en aardappelen is het oogsttijd.
Wij zetten al jaar en dag bieten. Zowel suiker- als voederbieten. En hoewel door het wegvallen van het suikerbietenquotum de prijs hiervan ook gezakt is, blijven we suikerbieten telen. Al is het maar om een extra teelt te hebben voor je grond zodat je een betere teeltrotatie hebt. Daarmee bedoel ik - voor de niet-boeren onder ons - dat je niet jaar na jaar steeds hetzelfde gewas kan zetten op dezelfde grond. De kwaliteit van de bodem is de basis om een kwalitatief product af te leveren. Door steeds hetzelfde gewas te telen, ga je je grond uitputten en verarmen. Het is dus onmogelijk om jaar na jaar dezelfde kwaliteit te blijven leveren. Toch al zeker zonder kunstmatige ingrepen. En die willen we liefst zoveel mogelijk vermijden met onze natuurinclusieve aanpak.
En daarom telen we dus nog steeds bieten. Want zo hebben we met aardappelen, gerst, tarwe, grassen, maïs en bieten voldoende afwisseling in onze teelten om de bodem gezond te houden.
Enfin, terug naar de bietenoogst. De campagne van de Tiense Suikerraffinaderij - waar wij aan leveren - loopt van 15 september tot ongeveer 15 januari. Het fabriek bepaalt wanneer je moet leveren, dit jaar zijn we redelijk vroeg aan de beurt. Een eerste deel werd eind september al opgehaald en de rest is voor eind oktober.
De voederbieten - voor onze eigen beesten - oogsten we nog steeds manueel wanneer er tijd is tussen het plukken door.
Ook de maïs die we telen dient grotendeels als voeding voor onze eigen beesten.
Maar... het hoogtepunt voor boerderij Vlekken is toch wel zeker het rooien van de aardappelen. Alles op de boerderij moet dan aan de kant, de bewaarloods is volledig in gereedheid gebracht en dan is het van 's ochtends tot 's avonds werken geblazen.
Twee of drie tractors rijden heen en weer het veld en de boerderij om te laden en te lossen. En Hendrik probeert het op de boerderij in goede banen te laten lopen. De aardappels worden gelost in een grote 'stortbak' en via transportbanden naar de juist plek in de bewaarloods geleid. Onderweg proberen we zoveel mogelijk vreemde objecten te verwijderen: stenen, aarde, loof, plastic, ... De meisjes vinden het superleuk om hierbij te helpen. Ze doen dan allebei hun knalroze overall aan en zijn klaar om erin te vliegen.
En zo ben ik dus deze tijd van het jaar een Harvest Widow. Ik kwam die term een aantal jaar geleden ergens op internet tegen en vind het zeer toepasselijk. Een oogst-weduwe. Ik zie mijn man zo goed als niet. Het is dat hij af en toe moet eten en slapen, want anders kwam hij waarschijnlijk nooit naar huis in deze periode.
Ik vond ooit op een andere blog de 7 voordelen van een 'harvest widow' en ik moet zeggen dat er toch veel van waar was. Ik kan kijken naar wat ik wil op tv, ik kan 's avonds ongestoord een boek lezen, ik kan ongegeneerd uren in bad zitten met een boek of Netflix, ik kan zoveel ik wil afspreken met vrienden zonder rekening te moeten houden met Hendrik - hij is toch niet thuis - en, het is een pak stiller in huis. Toch wanneer de meisjes in bed liggen. En ik kan daar echt van genieten.
De meisjes en ik zijn het ondertussen ook zo gewoon en we trekken goed onze plan. Al is het natuurlijk een pak plezanter met Hendrik in de buurt. En daarom plan ik onze agenda na het oogstseizoen al goed vol met uitstapjes. Dan moet er op de rem gestapt worden en gaat ons gezin voor, al is het maar voor even want vanaf december start het winterseizoen. De beesten zitten dan terug op stal en vragen meer verzorging dan wanneer ze buiten in de weide lopen en alle plantages moeten gesnoeid worden. Een werk dat Hendrik en mijn schoonvader nog steeds zelf doen.
Nooit een saai moment!
Reacties
Een reactie posten