Et c'est parti!
We zijn weer vertrokken. De drukste twee maanden van het jaar zijn begonnen: de pluk!
Het moment waar iedere fruitteler elk jaar weer naartoe leeft.
Voor ons is het toch ieder jaar opnieuw even aanpassen. Wij gaan naar een bedrijf van 0 werknemers naar 10 seizoensarbeiders. Dat is redelijk weinig als je vergelijkt met andere bedrijven, maar het lukt ons goed met dit aantal.
Wij werken met Poolse seizoensarbeiders, sommige komen al 12 jaar, maar een gedeelte komt ook nog maar voor de eerste of tweede keer.
Af en toe krijgen we de vraag waarom we niet met Belgische werknemers brengen. En geloof ons, we zouden niet liever willen. Dan moeten we geen huisvesting voorzien, geen geloop naar de dienst vreemdelingen om te melden dat onze seizoensarbeiders gearriveerd zijn. Het zou het ons heel wat gemakkelijker maken. Maar, een hele belangrijke maar, je moet wel nog altijd gemotiveerde, hard werkende werknemers vinden. Die peren en appels springen niet vanzelf van de boom in de paloks. Die peren houden geen rekening met het verschil tussen week- en weekenddagen. Als ze klaar zijn om te plukken, zijn ze klaar. Punt.
En - waarschijnlijk een gevaarlijke uitspraak - zulke werknemers zijn echt heel moeilijk te vinden. We hebben al meer dan 1 jaar een vacature openstaan via VDAB. Duidelijk geen succes aangezien we ze nog steeds niet hebben kunnen invullen.
Draai of keer het hoe je het wilt, wij zijn verwend. Ik, jij, en elke werknemer in dit land. En daar ben ik blij om, dat geeft me de luxe om werk en privé perfect te combineren, Maar de landbouwsector en zeker een plukperiode vraagt net iets meer van een werknemer. Dat is twee maanden alles geven, tegen 120km/h. Dan is er weinig tot geen ruimte voor flexibiliteit. Er is een heel jaar gewerkt naar dit moment, alles draait rond de oogst.
En dan zitten we terug bij onze Poolse arbeiders. Zij weten wat er van hun verwacht wordt. Zij komen voor twee maanden naar hier, laten vrienden en familie achter, en werken hier super gemotiveerd. En voorlopig komen ze nog graag. Gelukkig maar, want van collega-fruittelers horen we soms andere verhalen. Misschien zijn ze bij ons wel wat verwend. Ze krijgen alles wat ze moeten hebben. Gratis huisvesting, ze mogen aardappelen nemen zoveel ze willen, we voorzien drank en af en toe ook een lekker stuk taart in de boomgaard. En waarschijnlijk nog het belangrijkste - dat verdient nog niet zo slecht. Ze gaan allemaal met een mooie som terug naar huis en als alles goed verlopen is, krijgen ze nog een bonus.
En hoe speciaal die plukperiode ook is, ik kijk toch ook wel altijd uit naar het einde. Hendrik is dan pompaf, 5kg lichter en een lijf vol stress. Dringend tijd om weer even samen te zijn als gezin en af te kicken van het harde werk. Alhoewel, als de vruchten van de bomen zijn, staat de volgende drukke periode weeral klaar: het snoeiwerk!
Het moment waar iedere fruitteler elk jaar weer naartoe leeft.
Voor ons is het toch ieder jaar opnieuw even aanpassen. Wij gaan naar een bedrijf van 0 werknemers naar 10 seizoensarbeiders. Dat is redelijk weinig als je vergelijkt met andere bedrijven, maar het lukt ons goed met dit aantal.
Wij werken met Poolse seizoensarbeiders, sommige komen al 12 jaar, maar een gedeelte komt ook nog maar voor de eerste of tweede keer.
Af en toe krijgen we de vraag waarom we niet met Belgische werknemers brengen. En geloof ons, we zouden niet liever willen. Dan moeten we geen huisvesting voorzien, geen geloop naar de dienst vreemdelingen om te melden dat onze seizoensarbeiders gearriveerd zijn. Het zou het ons heel wat gemakkelijker maken. Maar, een hele belangrijke maar, je moet wel nog altijd gemotiveerde, hard werkende werknemers vinden. Die peren en appels springen niet vanzelf van de boom in de paloks. Die peren houden geen rekening met het verschil tussen week- en weekenddagen. Als ze klaar zijn om te plukken, zijn ze klaar. Punt.
En - waarschijnlijk een gevaarlijke uitspraak - zulke werknemers zijn echt heel moeilijk te vinden. We hebben al meer dan 1 jaar een vacature openstaan via VDAB. Duidelijk geen succes aangezien we ze nog steeds niet hebben kunnen invullen.
Draai of keer het hoe je het wilt, wij zijn verwend. Ik, jij, en elke werknemer in dit land. En daar ben ik blij om, dat geeft me de luxe om werk en privé perfect te combineren, Maar de landbouwsector en zeker een plukperiode vraagt net iets meer van een werknemer. Dat is twee maanden alles geven, tegen 120km/h. Dan is er weinig tot geen ruimte voor flexibiliteit. Er is een heel jaar gewerkt naar dit moment, alles draait rond de oogst.
En dan zitten we terug bij onze Poolse arbeiders. Zij weten wat er van hun verwacht wordt. Zij komen voor twee maanden naar hier, laten vrienden en familie achter, en werken hier super gemotiveerd. En voorlopig komen ze nog graag. Gelukkig maar, want van collega-fruittelers horen we soms andere verhalen. Misschien zijn ze bij ons wel wat verwend. Ze krijgen alles wat ze moeten hebben. Gratis huisvesting, ze mogen aardappelen nemen zoveel ze willen, we voorzien drank en af en toe ook een lekker stuk taart in de boomgaard. En waarschijnlijk nog het belangrijkste - dat verdient nog niet zo slecht. Ze gaan allemaal met een mooie som terug naar huis en als alles goed verlopen is, krijgen ze nog een bonus.
En hoe speciaal die plukperiode ook is, ik kijk toch ook wel altijd uit naar het einde. Hendrik is dan pompaf, 5kg lichter en een lijf vol stress. Dringend tijd om weer even samen te zijn als gezin en af te kicken van het harde werk. Alhoewel, als de vruchten van de bomen zijn, staat de volgende drukke periode weeral klaar: het snoeiwerk!
Reacties
Een reactie posten